Ruhum iki renk!
Hayat bazen üstüme devrildi, içimden hiçbir şey gelmediği günler oldu. Ama o günlerde bile bir kağıt, bir tuval bazen de bir halı koydum önüme … Başladım çizmeye, boyamaya, suskunluğumu renklere dökmeye.

O halılar ve o kâğıtlar yere değil yüreğime serildi sanki. Beni hayatta tutan şey bazen sadece bir desenin, bir toz parçasının peşinden gitmekti.
Ben bütün eserlere umudumu, kirlenmemiş çabamı verdim. Şimdi onlar başka hayatlara karışıyor. Belki gören fark etmez, ama bilen bilir: O desenlerde hep yaşamak için direnen bir ruhum var. Her ilmekte her kağıt parçasında biraz cesaret, biraz da kendime güldüğüm o tatlı inadım var.

Ben Van Gogh’ un hastalığı, Picasso’ nun hazzı, Dostoyevski’ nin çıkmazıyımdır.