Sanat; insanın kendine, insansız kalma cesaretidir.
Benim hikayem de böyle başladı. Kalabalıkların arasında yalnız, duvarların arkasında sessiz bir çocukken, elime ilk kömür kalemini aldığımda kendime dokunabildiğimi fark ettim. Kâğıt üzerinde başlayan bu yolculuk, bir nevi içimdeki karanlığa şekil vermekti. Her çizgi, her gölge, insan yüzlerinin derinlerine saklanan o anlatılamayan duyguları ortaya çıkarmanın bir yoluydu benim için.
Çünkü bilirim, gözler bazen kelimelerin suskun kaldığı yerdir. Ve kömürle çizdiğim her yüz, ruhun kâğıttaki yankısıdır.
Ama zamanla öğrendim ki, sadece kâğıt yetmiyor insana. Sessizlik büyüdükçe, duvarlar da genişliyor. Sonra bir gün, ellerim boyaya bulaştı. Ve halı… Halı dediğin, sadece basılıp geçilen bir zemin değilmiş meğer. Ben ona göz verdim, bakış verdim, nefes verdim. Her ilmek, her desen üstünde, haykıran bir aslanın bakışı, geçmişin izlerini taşıyan kadın portreleri, zamansız bir yalnızlık…
Kimi zaman atölyemin tozunda boğuldum, kimi zaman rengin içinde kayboldum…Ama her seferinde, ellerim bana yeni bir yol çizdi. Halının dokusunda geçmişi, tuvalde anı, kâğıtta insanın en çıplak hâlini aradım.
Ben sadece resim yapmıyorum kendi içime, insanın karmaşasına ve suskun kalan duygulara yolculuk ediyorum. Her eser, o yolculuğun sessiz bir kanıtıdır.
Ve hâlâ arıyorum… Rengin, çizginin ve bakışların içinde, kaybolup bulunan o eski ruhu.
Sayfama Hoş geldin.
Gizem Aytaç Art
