Sen İstanbul’ sun dedi.
Hem güzel hem karmaşık; hep zor ama kolay vazgeçilmez.

Şehri gezerken dikkatle inceledim yanımdan geçen insanları. O telaşın, o karmaşıklığın, o güzelliğin içinde biraz daha kendimi aradım.
Güldüğüm yüzler güldü bana.
Baktığım gözler ayırmadı gözlerini benden. Ne kederler barındırıyordu bu insanlar, ne yaşıyorlardı şu an acaba, denize karşı gözlerini kapatıp düşünen bu kızın kalbini kim yormuştu?
Daha bir sevdim, daha da sonsuz yapmak istedim seni İstanbul.
Sen sonsuzdun zaten ama iyisiyle kötüsüyle senin içinde yaşayan her insanı tanımak her insanı sonsuz yapmak isterdim.
Sen Fatih’ in şehrisin İstanbul. Sen Fatih gibi ele avuca sığmaz, Fatih kadar sıradışı.
Sen Mimar Sinan’ ın sanatısın İstanbul.
Sinan gibi derin, Sinan kadar sabırlı.
Sen bizdin aslında İstanbul. Biz de en çok sana benzeriz.

İyi ki sarıldım sana İstanbul, iyi ki başımı göğsüne yasladım; dinledim kalbinin sesini…
( 08.10.2025 - Gizem Aytaç )